Officieel wil India niks te maken hebben met de situatie in Tibet. De relatie met grootmacht China is daarvoor te belangrijk, maar hoe kun je als buurland je ogen sluiten voor de gewelddadigheden? India heeft de regering in ballingschap wel toegestaan zich in Noord India te vestigen. Afgelopen maandag precies 50 jaar na de opstand tegen de Chinese bezetting begonnen monniken een protestmars tegen de Olympische Spelen die dit jaar in China georganiseerd worden. Deze mars werd door de Indiase regering uit vrees voor China verboden, maar het verzet is daardoor niet gebroken.
De stemming in de hoofdstad van Tibet Lhasa wordt steeds grimmiger. Chinse media melden dat er tien demonstranten door verbranding om het leven zijn gekomen. De stad staat in brand, 160 branden zijn er tot nu toe gemeld. Het is voor buitenlandse media lastig om nieuws te verzamelen uit het streng gecontroleerde gebied.De Chinese autoriteiten melden verschillende verhalen. Zo zouden er eerst alleen maar waarschuwingsschoten zijn gebruikt, even later zou er helemaal niet zijn geschoten door het Chinese leger. De regering in ballingschap spreekt vanuit India over een veel groter aantal van honderd doden die de laatste dagen zijn gevallen.
Ik blijf me ondertussen afvragen waarom een gebied dat is opgezet door vredelievende monniken zoveel geweld te voorduren krijgt.
Lees ook:Waar blijft India?
Lees ook:Het volk moet het doen
Lees ook:Geen Nederlander die mijn zorgen voor Tibet deelt?
Lees ook:Verplichte rustpauze voor Dalai Lama
Lees ook:Olympische vlam krijgt het moeilijk in Delhi