Je kan het niet begrijpen totdat je er zelf bent geweest. Dat is de beste uitleg die ik kan geven als me gevraagd wordt hoe het leven in India is. Het valt niet uit te leggen. Als ik in Nederland ben hecht ik me aan mijn comfortabele badkamer met douche en bad. Ik hecht me aan mijn koelkast vol herkenbare producten waarvan ik weet dat ik ze kan eten zonder dat ik daar de volgende ochtend spijt van heb.. Eenmaal hier denk ik aan de ‘lege' straten in mijn dorp. Ik hecht me hier aan de straatverkopers met hun heerlijke eten. Het gemak van een riksja die je door de straten rijdt waar vers fruit en groente op elke hoek te krijgen is. De kleuren en geuren om me heen werken verslavend. Hoe verslavend valt niet uit te leggen, maar ik doe een poging.
Tegen lunchtijd loop ik mijn huis uit om naar mijn favoriete eettentje te gaan. Een van de geneugten van India is toch wel het betaalbare eten. Het is veel logischer om even wat te halen dan zelf een half uur boven het fornuis te gaan staan zweten. Ik moet altijd hetzelfde straatje door lopen, maar elke keer maak ik weer iets anders mee.
Deze week is de monsoon weer volop in gang dus loop ik stevig door met mijn paraplu in de hand. Ondanks dat het met bakken uit de lucht komt zijn de buurtkinderen volop verwikkeld in een potje cricket. Ik moet wachten totdat de volgende bal geslagen is voor dat ik er langs kan lopen. De kinderen excuseren zich daarvoor, maar ik leg uit dat ik het helemaal niet erg vind om even toe te kijken. Enthousiast beginnen ze me het spel uit te leggen en het oudste jongetje lijkt nu extra zijn best te doen om me een mooie slag te demonstreren . Een van de meisjes komt meteen naar me toe om mijn naam te vragen en waar ik vandaan kom. Daar sta je dan in de regen met handen en voeten uit te leggen dan je geen hol van cricket snapt, omdat de sport niet zo bekend is in Nederland.
Na een aantal ballen over verschillende daken te hebben zien verdwijnen loop ik verder. Nog glimlachend om het enthousiasme van de kinderen. Mijn vrolijkheid vervaagt echter als ik de monkey lady tegen kom. Zo wordt ze genoemd omdat ze aapjes bij haar heeft om te bedelen. Ze vertederen toeristen die graag een foto nemen en zich dan genoodzaakt voelen meteen wat geld te geven. Apen horen niet in een stad en zeker niet als huisdier. Ik vind het altijd verschrikkelijk om te zien hoe ze aan een lijntje achter de vrouw aanlopen. Met hun handjes over het harde asfalt. Deze keer valt me op dat het vrouwtje een kleine baby onderaan haar buik heeft hangen. Ook dit is India. Terwijl ik verder loop worstel ik met de gedachten over wie ik nou zieliger moet vinden. De aapjes omdat ze aan een lijntje moeten lopen, of de vrouw die bedelend over straat moet lopen.
Je moet zelf door een Indiase straat hebben gelopen om te snappen dat een kleine wandeling hier duizenden verschillende emoties bij je op kan roepen. Toch hoop ik dat mijn kleine wandeling aangeeft hoe het leven hier is. Verwarrend, warm, complex, spannend, gezellig en zo veel meer..En nu niet meer vragen hoe India nou is, gewoon langs komen voortaan.
Lees ook:India een paradijs voor vegetariërs
Lees ook:Ruzie maken met riksja chauffeurs
Lees ook:Wat te doen bij een Delhi Belly
Lees ook:Het wordt rustig in Mumbai
Lees ook:Eindelijk mijn eigen plekje
Poging helemaal geslaagd!
Jammer dat we het nog niet kunnen ruiken,maar het lijkt mj geweldig.
goed verhaal!!!
Het is net of je er zelf al loopt.
gr. en een dikke kus.
Eindelijk iemand die india “echt ervaart”
helemaal mee eens
Dank voor de lieve reacties. Ik doe mijn best..
Groetjes
Hee, ik ken je niet maar ik kwam toevallig op je blog via google. Ik heb een reis door India gemaakt waarbij ik begon in Mumbai, en het is nog steeds mijn favoriete stad daar! Wat een geuren en kleuren, en wat een leven! Je beschrijft het heel goed allemaal. Veel succes verder, en natuurlijk NUTAN VARSH KI SHUBH KAMNAYE!