Categorie: "Live vanuit Mumbai"

De afgelopen week is om verschillende redenen wat hectisch geweest. Wat me het meeste heeft geraakt is een nestje jonge hondjes die voor mijn deur liggen. Ik probeer me zo weinig mogelijk bezig te houden met alle dieren hier, maar de hondjes zie ik natuurlijk elke dag als ik mijn huis uit loop. Van de week kwam ik precies op het verkeerde tijdstip aanlopen. Ik dacht dat een van de vijf pups in de zon lag te slapen, maar hij bleek langzaam dood te gaan door een infectie in zijn buikje. Het was niet leuk om het kleintje te horen gillen van de pijn en niks te kunnen doen. De rest van de week hebben de overige vier pupjes mij dagelijks bezig gehouden. In principe denk ik dat je niet elke straathond kunt redden, maar ik kon het gewoon niet aan om ze een voor een te moeten zien dood gaan. Dus nu heb ik er een extra zorg bij.. →

De afgelopen weken heb ik bij een vriendin in gewoond. Het is vooral in het begin heel gezellig om iemand om je heen te hebben waarmee je al je nieuwe ervaringen kunt delen. De laatste drie weken heb ik het appartement voor mezelf gehad, omdat zij familie aan het bezoeken was in Kerala. Maandag kwam ze thuis met groot nieuws. Ik kan het appartement overnemen! Mijn huisgenootje vertrekt naar Engeland om te trouwen. Zelf krijg ik de kriebels van zulke snelle huwelijken, maar voor mij had het niet beter kunnen uitpakken. Eindelijk heb ik echt mijn eigen plekje. →

Voor een meisje uit een klein dorpje kunnen de dagelijkse dingen in de wereldstad Mumbai soms best onwerkelijk zijn. De armoede, de straatdieren en de vervuilde lucht, op een of andere manier zijn dat nog de makkelijkste dingen om aan te wennen. Als ik 's avonds laat terug loop naar huis vanuit mijn favoriete bar kom ik standaard een kindje tegen. Elke avond ligt hij opgerold in een stuk plastic op het zelfde stukje stoep te slapen. En ik moet om hem heen lopen zodat hij rustig door kan slapen.

De eerste keer dat ik langs kwam lopen dacht ik over een stuk vuilnis heen te stappen, tot mijn grote schrik had het stuk plastic een klein hoofdje ademde het langzaam. De volgende keer dat ik langs liep schrok ik even, maar herkende het jongentje al snel. Met schaamte moet ik bekennen dat ik nu soms niet eens  meer door heb dat ik het jongetje al gepasseerd ben als ik op weg naar huis ben.

→

Al dagen van te voren voelde ik de kriebels in mijn buik en vandaag is het dan zover , mijn favoriete feestdag Holi. Het feest van de kleurtjes, het feest waarop je als  volwassene als een kind mag spelen met water en poeder. Holi markeert het begin van de lente en valt elk jaar op de Hindoekalender op volle maan, dit jaar is dat 22 maart op de westerse kalender. Terwijl een vriendin en ik naar Juhu Beach reden in onze riksja werden we ‘aangevallen'. Het viel me nog mee dat we 's ochtends ongestoord konden ontbijten in een tentje om de hoek zonder water of kleurige poeder naar ons hoofd gegooid te krijgen. Onze kleren en gezichten bleven uiteindelijk niet lang schoon toen we besloten in een riksja rond te gaan rijden. Van alle kanten werden we door groepjes in andere riksjas bekogeld en dit is het resultaat… een roze Devi.

De situatie in Tibet raakt me om verschillende redenen. Grote naties spreken al jaren hun zorg uit over de manier waarop China er huis houdt. Doordat het kleine land er als handelspartner niet toe doet heeft niemand ooit werkelijk ingegrepen. Hoe frustrerend moet het voor de inwoners zijn, en nog altijd protesteren ze op een vreedzame manier.

 Door de recente ontwikkelingen probeer ik de berichtgeving  in India maar ook in Nederland te volgen. Op de site van de Telegraaf las ik dat ook Nederland zich zorgen maakt om de situatie. Gelukkig dacht ik , we houden ons in ieder geval niet stil. Ik vind het belangrijk om als klein land in ieder geval uit te spreken dat  we niet onze ogen mogen sluiten voor de situatie. Dat is volgens mij beter dan wat India op het moment doet. In deze democratie worden protesten tegen China niet getolereerd. Mijn stemming zakte echter ineen toen ik de reacties op het artikel las. Het overgrote deel van de Telegraaf lezers meent dat het kabinet eerst aan Nederland moet denken voordat ze uitspraken doet over kleine landen ver van Nederland vandaan. Eerst het ‘zooitje' hier opruimen en dan pas denken aan anderen, was de algemene stemming.

→

Afgelopen zaterdag was het de internationale dag voor de vrouw. In Nederland ging deze dag altijd zonder al te veel ophef aan mij voorbij. Sterker nog, ik had voor zaterdag nog niet eerder van een dag speciaal voor de vrouw gehoord. Hier in India opende elke krant met het onderwerp en ieder met een eigen invalshoek. Terwijl ik in een kledingwinkel stond hoorde ik twee vrouwen tegen elkaar zeggen dat ze juist op deze dag hun nieuwe kleding verdienen. Het is mooi om te zien dat in een land waar ‘wij' vrouwen het niet altijd even gemakkelijk hebben, er zoveel aandacht besteed wordt aan deze dag. Een dag is nooit genoeg, maar het is een begin. Ik heb mezelf uiteindelijk getrakteerd op een paar nieuwe schoenen, die na een avond dansen toch niet zo heel vrouwvriendelijk bleken.

'Wat doe je zoal in Mumbai', Dat is vaak het eerste wat mensen vragen als ik even contact heb met het thuisfront. Ik verzin dan prachtige verhalen over interessante mensen die ik heb ontmoet. In werkelijkheid breng ik hier voor een groot gedeelte mijn tijd door met wachten. Ik snap best dat de Indiase cultuur niet zo stipt is als de Nederlandse, maar er zijn natuurlijk grenzen. Hier betekent ‘sorry vijftien minuutjes later',  ik ben er over een uur. En als echte Nederlandse sta je dan weer gewoon 45 minuten voor je uit te staren terwijl je op je afspraak wacht. →

Voor een artikel wat ik aan het schrijven ben over de straathonden hier in Mumbai heb ik vanochtend de honden gevoerd. Samen met Jenny "the doglady" heb ik de hitte getrotseerd om ze een stevige maaltijd van kip en rijst te geven. Dankzij Jenny zijn het goed verzorgde lieve honden. Zonder al te veel te verklappen over het artikel wil ik jullie deze foto niet onthouden. Haar eigen boxerpupje lust het eten voor de straathonden ook wel.

Nu al bijna anderhalf jaar geleden heb ik twee maanden hier in Mumbai gewerkt als vrijwilligster. Een van de projecten waar ik betrokken bij was is het Sharanam Centre for girls. Voor ongeveer dertig meisjes biedt dit huis opvang. Vanaf jonge leeftijd kunnen ze er komen wonen tot ze volwassen genoeg zijn om voor zichzelf te zorgen. Het mooie is dat ze zelf beslissen wanneer die tijd gekomen is.

Een echtpaar is verantwoordelijk voor de kinderen net als in een gezinssituatie. De meiden behandelen elkaar ook allemaal als zusjes of didi's zoals ze dat hier zeggen. Gisteren zocht ik na meer dan een jaar mijn meiden weer op en dat was heel speciaal.

→

Ik heb een schoonmaakster die elke dag de nare klusjes voor me opknapt. Het klinkt misschien heel decadent, maar hier is het de gewoonste zaak van de wereld. Zo gewoon dat het van je verwacht wordt. Niemand maakt hier zijn eigen vloer schoon en alleen de echt arme mensen doen hun eigen afwas. Voor twee tientjes in de maand heb je elke ochtend een schoonmaakster twee uurtjes tot je beschikking. Maar het is niet zo rooskleurig als het lijkt, er zijn ochtenden waarop ik opgelucht ademhaal als ze weer weg is. Vaker nog twijfel ik aan het nut van de schoonmaakster en zou ik het net zo lief zelf doen. →