Ik heb een schoonmaakster die elke dag de nare klusjes voor me opknapt. Het klinkt misschien heel decadent, maar hier is het de gewoonste zaak van de wereld. Zo gewoon dat het van je verwacht wordt. Niemand maakt hier zijn eigen vloer schoon en alleen de echt arme mensen doen hun eigen afwas. Voor twee tientjes in de maand heb je elke ochtend een schoonmaakster twee uurtjes tot je beschikking. Maar het is niet zo rooskleurig als het lijkt, er zijn ochtenden waarop ik opgelucht ademhaal als ze weer weg is. Vaker nog twijfel ik aan het nut van de schoonmaakster en zou ik het net zo lief zelf doen.
Ze is een echte Indiase mijn schoonmaakster. Ze komt nooit op tijd en probeert altijd zo snel mogelijk weer weg te zijn. Met dezelfde vieze doek die net over de vloer is gegaan wordt de televisie afgenomen. De rillingen lopen me over de rug als ik dat zie, maar ze spreekt geen Engels en ik geen Hindi daarom kijk ik vaak gewoon even de andere kant op.
Een lieve glimlach werkt niet bij Indiase schoonmaakster, dat komt niet over. Wil je goed werk geleverd krijgen dan moet je je gedragen als een echte baas en haar het huis door commanderen. Het klinkt heel tegenstrijdig, maar pas dan hebben ze respect voor je. Een vrouw commanderen die twee keer mijn leeftijd is en het waarschijnlijk al moeilijk genoeg heeft staat me tegen. Daarom laat ik haar vaak na twintig minuutjes weg gaan zonder strenge blikken op haar werk te leveren. Mijn douche is dus niet echt schoon en mijn televisie zal het waarschijnlijk niet zo lang uithouden. Het is een keuze die je maakt.
Ontslaan is geen optie, want je helpt met die paar tientjes iemand wel aan een baan en dat betekent brood op de plank. Schoonmaakster is dus niet eens zo decadent, maar juist ook erg sociaal.
Lees ook:Ode aan mijn schoonmaakster
Lees ook:Riksjastaking zorgt voor een vreemd soort rust op straat
Lees ook:Geen afscheidsfeestje, maar wel gedag zeggen
Lees ook:Shantaram regisseuse Mira Nair valt in de prijzen
Lees ook:Mijn eerste regenbui